بیماری پارکینسون : علل، علائم، عوارض و درمان

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که باعث حرکات ناخواسته یا غیرقابل کنترل مانند لرزش، سفتی و مشکل در تعادل و هماهنگی می شود. علائم معمولاً به تدریج شروع می شوند و با گذشت زمان بدتر می شوند. با پیشرفت بیماری، افراد ممکن است در راه رفتن و صحبت کردن مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است تغییرات ذهنی و رفتاری، مشکلات خواب، افسردگی، مشکلات حافظه و خستگی داشته باشند.

در حالی که تقریباً هر کسی ممکن است در معرض خطر ابتلا به پارکینسون باشد، برخی از مطالعات تحقیقاتی نشان می‌دهند که این بیماری مردان را بیشتر از زنان مبتلا می‌کند. مشخص نیست چرا، اما مطالعاتی برای درک عواملی که ممکن است خطر ابتلا به فرد را افزایش دهند در حال انجام است. یکی از خطرات واضح سن است: اگرچه اکثر افراد مبتلا به پارکینسون برای اولین بار پس از 60 سالگی به این بیماری مبتلا می شوند، اما حدود 5 تا 10 درصد آنها قبل از 50 سالگی شروع می شوند. اشکال اولیه پارکینسون اغلب، اما نه همیشه، ارثی هستند، و برخی اشکال با تغییرات خاصی در ژن ها مرتبط است.

علت وقوع بیماری پارکینسون چیست؟

در بیماری parkinson، سلول های عصبی خاصی به نام نورون ها در مغز به تدریج تجزیه می شوند یا می میرند. بسیاری از علائم پارکینسون به دلیل از دست دادن نورون هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز شما به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد، باعث فعالیت نامنظم مغز می شود که منجر به مشکلات حرکتی و سایر علائم بیماری پارکینسون می شود.

به بیان دیگر برجسته‌ترین علائم و نشانه‌های بیماری پارکینسون زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های عصبی در گانگلیون‌های پایه، ناحیه‌ای از مغز که حرکت را کنترل می‌کند، دچار اختلال شده و/یا می‌میرند. به طور معمول، این سلول های عصبی یا نورون ها یک ماده شیمیایی مهم مغز به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که نورون ها می میرند یا دچار اختلال می شوند، دوپامین کمتری تولید می کنند که باعث مشکلات حرکتی مرتبط با بیماری می شود. دانشمندان هنوز نمی دانند چه چیزی باعث مرگ نورون ها می شود.

افراد مبتلا به بیماری parkinson همچنین پایانه های عصبی تولید نوراپی نفرین، پیام رسان شیمیایی اصلی سیستم عصبی سمپاتیک را از دست می دهند که بسیاری از عملکردهای بدن مانند ضربان قلب و فشار خون را کنترل می کند. از دست دادن نوراپی نفرین ممکن است به توضیح برخی از ویژگی های غیرحرکتی پارکینسون کمک کند، مانند خستگی، فشار خون نامنظم، کاهش حرکت غذا در دستگاه گوارش، و افت ناگهانی فشار خون زمانی که فرد از حالت نشسته یا دراز کشیده بایستد. موقعیت

بسیاری از سلول های مغزی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون حاوی اجسام لوئی، توده های غیرمعمول پروتئین آلفا سینوکلئین هستند. دانشمندان در تلاشند تا عملکردهای طبیعی و غیرطبیعی آلفا سینوکلئین و ارتباط آن با انواع ژنتیکی که بر زوال عقل پارکینسون و بدن لوی تأثیر می‌گذارند را بهتر درک کنند.

به نظر می رسد برخی از موارد بیماری parkinson ارثی هستند و برخی از موارد را می توان در انواع ژنتیکی خاص ردیابی کرد. در حالی که تصور می شود ژنتیک در پارکینسون نقش دارد، در بیشتر موارد به نظر نمی رسد این بیماری در خانواده ها وجود داشته باشد. اکنون بسیاری از محققان بر این باورند که پارکینسون ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم است.

درنتیجه علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل متعددی در آن نقش دارند، از جمله:

ژن ها: محققان تغییرات ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده اند که می تواند باعث بیماری پارکینسون شود. اما این موارد غیر معمول هستند، مگر در موارد نادری که بسیاری از اعضای خانواده تحت تاثیر بیماری پارکینسون قرار دارند.

با این حال، به نظر می رسد تغییرات ژنی خاص خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می دهد، اما با خطر نسبتاً کمی بیماری پارکینسون برای هر یک از این نشانگرهای ژنتیکی.

در رابطه با آزمایش ژنتیک بیشتر بدانید.

محرک های زیست محیطی: قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون بعدی را افزایش دهد، اما این خطر کم است.

محققان همچنین اشاره کرده اند که تغییرات زیادی در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رخ می دهد، اگرچه مشخص نیست که چرا این تغییرات رخ می دهد. این تغییرات عبارتند از:

حضور لوی بادیز: توده هایی از مواد خاص در سلول های مغز نشانگرهای میکروسکوپی بیماری پارکینسون هستند. این اجسام لویی نامیده می شوند و محققان معتقدند این اجسام لوی سرنخ مهمی برای علت بیماری پارکینسون دارند.

آلفا سینوکلئین موجود در لوی بادیز: اگرچه مواد زیادی در اجسام لوی یافت می‌شود، دانشمندان معتقدند که یکی از مهم‌ترین آنها پروتئین طبیعی و گسترده‌ای به نام آلفا سینوکلئین است که به آن a-synuclein نیز می‌گویند. در تمام اجسام لویی به شکل انباشته یافت می شود که سلول ها نمی توانند تجزیه شوند. این موضوع در حال حاضر یک تمرکز مهم در میان محققان بیماری Parkinson است. محققان پروتئین آلفا سینوکلئین را در مایع نخاعی افرادی که بعداً به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند، پیدا کرده اند.

علائم بیماری پارکینسون

علائم بیماری پارکینسون برای هرکسی می تواند متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف باشد و مورد توجه قرار نگیرد. علائم اغلب از یک طرف بدن شروع می‌شود و معمولاً در آن طرف بدتر باقی می‌ماند، حتی پس از شروع علائم روی اندام‌های هر دو طرف.

پارکینسون چهار علامت اصلی دارد:

• لرزش در دست ها، بازوها، پاها، فک یا سر
• سفتی عضلانی، جایی که عضله برای مدت طولانی منقبض می شود
• کندی حرکت
• اختلال در تعادل و هماهنگی که گاهی منجر به زمین خوردن می شود

توضیح بیشتر در رابطه با علائم بیماری پارکینسون

علائم پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

لرزش: لرزش ریتمیک، که لرزش نامیده می شود، معمولاً در یک اندام، اغلب دست یا انگشتان شما شروع می شود. می توانید انگشت شست و سبابه خود را به جلو و عقب مالش دهید. این به عنوان لرزش قرصی شناخته می شود. ممکن است دست شما در حالت استراحت بلرزد. هنگام انجام وظایف ممکن است لرزش کاهش یابد.

حرکت آهسته، معروف به برادی کینزی: با گذشت زمان، بیماری پارکینسون ممکن است حرکت شما را کند کند و کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. ممکن است هنگام راه رفتن قدم های شما کوتاه تر شوند. ممکن است بلند شدن از روی صندلی سخت باشد. هنگام تلاش برای راه رفتن، ممکن است پاهای خود را بکشید یا به هم بزنید.

ماهیچه های سفت: سفتی عضلات ممکن است در هر قسمتی از بدن شما رخ دهد. سفت شدن ماهیچه ها می تواند دردناک باشد و دامنه حرکتی شما را محدود کند.

اختلال در وضعیت و تعادل: وضعیت بدن شما ممکن است خمیده شود. یا ممکن است در اثر بیماری پارکینسون زمین بخورید یا مشکلات تعادلی داشته باشید.

از دست دادن حرکات خودکار: ممکن است توانایی شما در انجام حرکات ناخودآگاه کاهش یافته باشد، از جمله پلک زدن، لبخند زدن یا چرخاندن دستان خود هنگام راه رفتن.

تغییر گفتار: ممکن است قبل از صحبت کردن، آهسته یا سریع صحبت کنید، بدگویی کنید یا تردید کنید. گفتار شما ممکن است بیشتر یکنواخت باشد تا اینکه الگوهای گفتاری معمولی داشته باشد.

تغییر نوشتن: ممکن است نوشتن سخت شود و نوشته شما کوچک به نظر برسد

علائم دیگر پارکینسون

علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• افسردگی و سایر تغییرات عاطفی
• مشکل در بلع، جویدن و صحبت کردن
• مشکلات ادراری یا یبوست
• مشکلات پوستی

علائم پارکینسون و سرعت پیشرفت در بین افراد متفاوت است. علائم اولیه این بیماری نامحسوس است و به تدریج بروز می کند. برای مثال، افراد ممکن است لرزش خفیفی را احساس کنند یا در بلند شدن از صندلی مشکل داشته باشند. آنها ممکن است متوجه شوند که خیلی آرام صحبت می کنند یا دست خطشان کند است و تنگ یا کوچک به نظر می رسد. دوستان یا اعضای خانواده ممکن است اولین کسانی باشند که متوجه تغییرات در فرد مبتلا به پارکینسون اولیه می شوند. آنها ممکن است ببینند که چهره فرد فاقد بیان و انیمیشن است، یا اینکه فرد دست یا پای خود را به طور معمول حرکت نمی دهد.

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب دچار یک راه رفتن پارکینسونی می شوند که شامل تمایل به خم شدن به جلو است. قدم های کوچک و سریع بردارید؛ و تاب خوردن بازوهای خود را کاهش دهند. همچنین ممکن است در شروع یا ادامه حرکت مشکل داشته باشند.

علائم اغلب در یک طرف بدن یا حتی در یک اندام در یک طرف بدن شروع می شود. با پیشرفت بیماری، در نهایت هر دو طرف را درگیر می کند. با این حال، علائم هنوز ممکن است در یک طرف شدیدتر از طرف دیگر باشد.

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون توجه دارند که قبل از تجربه سفتی و لرزش، مشکلات خواب، یبوست، از دست دادن بویایی و پاهای بی قرار داشتند. در حالی که برخی از این علائم ممکن است با پیری طبیعی نیز رخ دهند، اگر این علائم بدتر شدند یا شروع به تداخل در زندگی روزمره کردند، با پزشک خود صحبت کنید.

تغییرات در شناخت و بیماری پارکینسون

برخی از افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است تغییراتی را در عملکرد شناختی خود تجربه کنند، از جمله مشکلات حافظه، توجه، و توانایی برنامه ریزی و انجام وظایف. استرس، افسردگی و برخی داروها نیز ممکن است به این تغییرات در شناخت کمک کنند.

با گذشت زمان، با پیشرفت بیماری، برخی از افراد ممکن است دچار زوال عقل شوند و تشخیص داده شود که زوال عقل پارکینسون، نوعی از زوال عقل لوی است. افراد مبتلا به زوال عقل پارکینسون ممکن است مشکلات شدید حافظه و تفکر داشته باشند که بر زندگی روزمره تأثیر می گذارد.

اگر شما یا یکی از عزیزانتان به بیماری پارکینسون مبتلا شده اید و مشکلاتی در تفکر یا حافظه دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

مراحل بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون ممکن است سال ها یا حتی دهه ها طول بکشد تا عوارض شدیدی ایجاد کند. در سال 1967، دو متخصص به نام‌های مارگارت هوهن و ملوین یاهر، سیستم مرحله‌بندی بیماری پارکینسون را ایجاد کردند. این سیستم مرحله‌بندی دیگر مورد استفاده گسترده قرار نمی‌گیرد، زیرا مرحله‌بندی این وضعیت کمتر از تعیین تأثیر آن بر زندگی هر فرد به صورت جداگانه و سپس درمان متناسب با آن‌ها مفید است.

امروزه، مقیاس رتبه‌بندی پارکینسون (MDS-UPDRS) توسط جامعه یکپارچه اختلال حرکت، ابزار اصلی ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی برای طبقه‌بندی این بیماری است. MDS-UPDRS چهار حوزه مختلف را بررسی می کند که چگونه بیماری پارکینسون بر شما تأثیر می گذارد:

مرحله 1: جنبه های غیر حرکتی تجربیات زندگی روزمره. این بخش به علائم غیرحرکتی (غیر حرکتی) مانند زوال عقل، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل مربوط به توانایی ذهنی و سلامت روان می پردازد. همچنین سوالاتی در مورد درد، یبوست، بی اختیاری، خستگی و غیره می پرسد.

مرحله 2: جنبه های حرکتی تجربیات زندگی روزمره. این بخش تأثیرات روی وظایف و توانایی های مرتبط با حرکت را پوشش می دهد. این شامل توانایی شما برای صحبت کردن، خوردن، جویدن و بلعیدن، لباس پوشیدن و حمام کردن در صورت لرزش و موارد دیگر می شود.

مرحله 3: معاینه حرکتی. یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از این بخش برای تعیین اثرات مربوط به حرکت بیماری پارکینسون استفاده می کند. معیارها تأثیرات را بر اساس نحوه صحبت کردن، حالات چهره، سفتی و سفتی، راه رفتن و سرعت راه رفتن، تعادل، سرعت حرکت، لرزش و غیره اندازه گیری می کنند.

مرحله 4: عوارض حرکتی. این بخش شامل ارائه دهنده ای است که تعیین می کند علائم بیماری پارکینسون چقدر بر زندگی شما تأثیر می گذارد. این شامل مدت زمانی است که شما هر روز علائم خاصی دارید و اینکه آیا این علائم بر نحوه گذراندن وقت شما تأثیر می گذارد یا خیر.

عوارض پارکینسون

پارکینسون اغلب با این مشکلات اضافی همراه است که ممکن است قابل درمان باشد:

مشکلات فکری:
ممکن است مشکلات شناختی مانند زوال عقل و مشکلات فکری را تجربه کنید. اینها معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون رخ می دهند. چنین مشکلات شناختی معمولاً با داروها کمک نمی کنند.

افسردگی و تغییرات عاطفی:
ممکن است افسردگی را تجربه کنید، گاهی اوقات در مراحل اولیه. دریافت درمان برای افسردگی می تواند مدیریت چالش های دیگر بیماری پارکینسون را آسان تر کند.

همچنین ممکن است تغییرات احساسی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از دست دادن انگیزه را تجربه کنید. تیم مراقبت های بهداشتی شما ممکن است برای درمان این علائم دارویی به شما بدهد.

مشکلات بلع:
با پیشرفت بیماری ممکن است در بلع مشکل ایجاد کنید. ممکن است به دلیل کندی بلع، بزاق در دهان شما جمع شود و منجر به ترشح آب دهان شود.

مشکلات جویدن و خوردن:
بیماری پارکینسون در مراحل پایانی بر ماهیچه های دهان تأثیر می گذارد و جویدن را دشوار می کند. این می تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.

مشکلات خواب و اختلالات خواب:
افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب مشکلات خواب دارند، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، زود بیدار شدن یا به خواب رفتن در طول روز.

افراد همچنین ممکن است اختلال رفتار خواب با حرکات سریع چشم را تجربه کنند که شامل اجرای رویاها است. داروها ممکن است خواب شما را بهبود بخشند.

مشکلات مثانه:
بیماری پارکینسون ممکن است باعث مشکلات مثانه شود، از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار کردن.

یبوست:
بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، عمدتاً به دلیل کندی دستگاه گوارش، دچار یبوست می شوند.

شما همچنین ممکن است تجربه کنید:

تغییر فشار خون:
ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشید.

اختلال عملکرد بویایی:
ممکن است مشکلاتی در حس بویایی خود داشته باشید. ممکن است در شناسایی بوهای خاص یا تفاوت بین بوها مشکل داشته باشید.

خستگی:
بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون انرژی خود را از دست می دهند و به خصوص در اواخر روز احساس خستگی می کنند. علت همیشه مشخص نیست

درد:
برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون درد را در نواحی خاصی از بدن خود یا در سراسر بدن خود تجربه می کنند.

اختلال عملکرد جنسی:
برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه کاهش میل یا عملکرد جنسی می شوند.

نحوه تشخیص بیماری پارکینسون

در حال حاضر هیچ آزمایش خون یا آزمایشگاهی برای تشخیص موارد غیر ژنتیکی پارکینسون وجود ندارد. پزشکان معمولاً با گرفتن سابقه پزشکی فرد و انجام معاینه عصبی بیماری را تشخیص می دهند. اگر علائم پس از شروع مصرف دارو بهبود یابد، نشانه دیگری است که فرد مبتلا به پارکینسون است.

تعدادی از اختلالات می توانند علائمی مشابه علائم پارکینسون ایجاد کنند. گاهی اوقات گفته می شود که افراد مبتلا به علائم پارکینسون که ناشی از علل دیگر هستند، مانند آتروفی سیستم متعدد و زوال عقل با بدن لوی، به پارکینسونیسم مبتلا هستند. در حالی که این اختلالات در ابتدا ممکن است به اشتباه به عنوان پارکینسون تشخیص داده شوند، آزمایش های پزشکی خاص و همچنین پاسخ به درمان دارویی ممکن است به ارزیابی بهتر علت کمک کند. بسیاری از بیماری های دیگر ویژگی های مشابهی دارند اما نیاز به درمان های متفاوتی دارند، بنابراین تشخیص دقیق در اسرع وقت مهم است.

نحوه درمان بیماری پارکینسون

اگرچه هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، داروها، درمان های جراحی و سایر درمان ها اغلب می توانند برخی از علائم را تسکین دهند.

داروهای بیماری پارکینسون

داروها می توانند به درمان علائم پارکینسون کمک کنند:

• افزایش سطح دوپامین در مغز
• تأثیر بر سایر مواد شیمیایی مغز مانند انتقال دهنده های عصبی که اطلاعات را بین سلول های مغز منتقل می کنند
• کمک به کنترل علائم غیرحرکتی

درمان اصلی پارکینسون لوودوپا است. سلول های عصبی از لوودوپا برای ساختن دوپامین استفاده می کنند تا منابع رو به کاهش مغز را دوباره پر کنند. معمولاً افراد لوودوپا را همراه با داروی دیگری به نام کاربیدوپا مصرف می کنند. کاربیدوپا از برخی از عوارض جانبی درمان با لوودوپا – مانند حالت تهوع، استفراغ، فشار خون پایین و بی قراری – جلوگیری یا کاهش می دهد و مقدار لوودوپا مورد نیاز برای بهبود علائم را کاهش می دهد.

افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند هرگز نباید بدون اطلاع پزشک مصرف لوودوپا را قطع کنند. قطع ناگهانی دارو ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشد، مانند ناتوانی در حرکت یا مشکل در تنفس.

پزشک ممکن است داروهای دیگری را برای درمان علائم پارکینسون تجویز کند، از جمله:

• آگونیست های دوپامین برای تحریک تولید دوپامین در مغز
• مهارکننده‌های آنزیم (مانند مهارکننده‌های MAO-B، مهارکننده‌های COMT) برای افزایش مقدار دوپامین با کاهش سرعت آنزیم‌هایی که دوپامین را در مغز تجزیه می‌کنند.
• آمانتادین برای کمک به کاهش حرکات غیر ارادی
• داروهای آنتی کولینرژیک برای کاهش لرزش و سفتی عضلات

تحریک عمیق مغز

برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون که به خوبی به داروها پاسخ نمی دهند، پزشک ممکن است تحریک عمیق مغز را توصیه کند. در طی یک عمل جراحی، پزشک الکترودهایی را در بخشی از مغز کاشته و آنها را به یک دستگاه الکتریکی کوچک کاشته شده در قفسه سینه متصل می کند. این دستگاه و الکترودها بدون درد نواحی خاصی را در مغز تحریک می کنند که حرکت را به گونه ای کنترل می کنند که ممکن است به توقف بسیاری از علائم مرتبط با حرکت پارکینسون مانند لرزش، کندی حرکت و سفتی کمک کند.

سایر روش های درمانی بیماری پارکینسون

درمان های دیگری که ممکن است به مدیریت علائم پارکینسون کمک کند عبارتند از:

• درمان های فیزیکی، شغلی و گفتار درمانی که ممکن است به اختلالات راه رفتن و صدا، لرزش و سفتی و کاهش عملکردهای ذهنی کمک کند.
• یک رژیم غذایی سالم برای حمایت از سلامت کلی
• تمریناتی برای تقویت عضلات و بهبود تعادل، انعطاف پذیری و هماهنگی
• ماساژ درمانی برای کاهش تنش
• یوگا و تای چی برای افزایش کشش و انعطاف پذیری

عوامل خطر ساز بیماری پارکینسون

عوامل خطر برای بیماری پارکینسون عبارتند از:

• سن. بزرگسالان جوان به ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می کنند. معمولاً در اواسط یا اواخر زندگی شروع می شود و خطر آن با افزایش سن افزایش می یابد. افراد معمولاً در حدود سن 60 سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند. اگر یک فرد جوان به بیماری پارکینسون مبتلا باشد، مشاوره ژنتیک ممکن است در تصمیم گیری های تنظیم خانواده مفید باشد. موقعیت های شغلی، اجتماعی و عوارض دارویی نیز با افراد مسن مبتلا به پارکینسون متفاوت است و نیاز به ملاحظات خاصی دارد.
• انتقال موروثی: یک خویشاوند نزدیک مبتلا به بیماری پارکینسون، احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. با این حال، خطرات شما هنوز اندک است مگر اینکه بستگان زیادی در خانواده خود مبتلا به بیماری پارکینسون باشند.
• ارتباط جنسی: مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
• قرار گرفتن در معرض سموم: قرار گرفتن مداوم در معرض علف کش ها و آفت کش ها ممکن است کمی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

جلوگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون

از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، هیچ راه اثبات شده ای برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد.

برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

برخی تحقیقات دیگر نشان داده است که افرادی که کافئین مصرف می کنند – که در قهوه، چای و کولا وجود دارد – کمتر از افرادی که آن را نمی نوشند به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین از ابتلا به پارکینسون محافظت می کند یا به طریق دیگری مرتبط است. در حال حاضر شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار از پارکینسون محافظت می کند.

حمایت از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون

در حالی که پیشرفت پارکینسون معمولاً آهسته است، در نهایت ممکن است روال روزانه فرد تحت تأثیر قرار گیرد. فعالیت هایی مانند کار کردن، مراقبت از خانه و شرکت در فعالیت های اجتماعی با دوستان ممکن است چالش برانگیز شوند. تجربه این تغییرات می‌تواند دشوار باشد، اما گروه‌های حمایتی می‌توانند به افراد در مقابله کمک کنند. این گروه‌ها می‌توانند اطلاعات، توصیه‌ها و ارتباط با منابع را برای مبتلایان به بیماری پارکینسون، خانواده‌ها و مراقبانشان فراهم کنند. سازمان‌های فهرست‌شده در زیر می‌توانند به افراد کمک کنند تا گروه‌های پشتیبانی محلی و سایر منابع را در جوامع خود پیدا کنند.

تفاوت بین بیماری پارکینسون و پارکینسونیسم چیست؟

پارکینسونیسم اصطلاحی است که بیماری پارکینسون و شرایطی را با علائم مشابه توصیف می کند. این می تواند نه تنها به بیماری پارکینسون بلکه به شرایط دیگری مانند آتروفی سیستم متعدد یا دژنراسیون قشر بازال اشاره داشته باشد.