آزمایش سرطان استخوان + روش های تشخیص

1- آزمایش های تشخیص سرطان استخوان

آزمایش های تشخیص سرطان استخوان

اطلاعات در اینجا بر روی سرطان های اولیه استخوان (سرطان هایی که از استخوان ها شروع می شوند) متمرکز است که اغلب در بزرگسالان دیده می شود. اطلاعات در مورد استئوسارکوم، تومورهای یوینگ (سارکوم اوینگ)، و متاستاز استخوان به طور جداگانه در مقالات دیگر پوشش داده شده است.

سرطان‌های اولیه استخوان معمولاً زمانی پیدا می‌شوند که علائم یا نشانه‌هایی در فرد وجود داشته باشد که او را وادار به مراجعه به پزشک کند.

علائم و نتایج معاینات فیزیکی و آزمایش‌های تصویربرداری ممکن است نشان دهند که فرد مبتلا به سرطان استخوان است. اما در بیشتر موارد، پزشکان باید این موضوع را با گرفتن و آزمایش یک نمونه بافت یا سلول تایید کنند (روشی که به عنوان بیوپسی شناخته می شود).

برای پزشکان مهم است که سرطان های اولیه استخوان را از سرطان هایی که از سایر قسمت های بدن به استخوان ها پخش شده اند (متاستاز استخوان)، و همچنین از تومورهای استخوانی که خوش خیم هستند (نه سرطانی) و از انواع دیگر مشکلات استخوانی تشخیص دهند. این شرایط ممکن است به انواع مختلفی از درمان نیاز داشته باشد.

تشخیص دقیق تومور استخوان اغلب به ترکیب اطلاعاتی در مورد اینکه کدام استخوان و کدام قسمت از استخوان تحت تأثیر قرار گرفته است بستگی دارد. در این تشخیص آزمایشات تصویربرداری و بررسی سلول های تومور در زیر میکروسکوپ نیز بسیار تاثیرگذار خواهند بود.

درنتیجه اگر سرطان استخوان یافت شود، ممکن است آزمایش‌های دیگری برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آن مورد نیاز باشد.

1. سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی

اگر فردی علائم یا نشانه‌هایی داشته باشد که نشان دهد ممکن است تومور استخوانی داشته باشد، پزشک احتمالا یک تاریخچه پزشکی کامل بگیرد تا درباره علائم بیشتر بداند.

معاینه فیزیکی گاهی اوقات می تواند اطلاعاتی در مورد یک تومور احتمالی ارائه دهد. به عنوان مثال، پزشک ممکن است بتواند یک توده غیر طبیعی را ببیند یا احساس کند.

پزشک همچنین ممکن است به دنبال مشکلات در سایر قسمت های بدن باشد. هنگامی که بزرگسالان سرطان استخوان دارند، اغلب نتیجه سرطانی است که از جای دیگری شروع شده و سپس به استخوان ها گسترش یافته است.

پس از معاینه، اگر پزشک مشکوک به سرطان استخوان (یا نوع دیگری از تومور استخوانی) باشد، آزمایشات بیشتری انجام خواهد شد. اینها ممکن است شامل آزمایش‌های تصویربرداری، بیوپسی و/یا آزمایش‌های آزمایشگاهی باشد. به مجموعه این موارد آزمایش سرطان استخوان گفته می شود که برای تشخیص ضروری هستند.

2. تست های تصویربرداری

تست های تصویربرداری برای تشخیص سرطان استخوان

در آزمایش های تصویربرداری از اشعه ایکس، میدان های مغناطیسی یا مواد رادیواکتیو برای ایجاد تصاویری از داخل بدن استفاده می شود. آزمایش های تصویربرداری برای تشخیصاین بیماری ممکن است به دلایل زیر انجام شود که عبارتند از:

• برای کمک به کشف اینکه آیا یک منطقه مشکوک سرطانی است یا خیر
• برای کمک به تعیین اینکه آیا سرطان ممکن است در قسمت دیگری از بدن شروع شده باشد یا خیر
• برای تشخیص میزان گسترش سرطان.
• برای کمک به تعیین اینکه آیا درمان موثر است یا خیر
• برای جستجوی نشانه‌هایی مبنی بر اینکه سرطان عود کرده است یا خیر.

افرادی که سرطان استخوان دارند یا ممکن است داشته باشند، یک یا چند مورد از این آزمایش ها را انجام خواهند داد. برای اطلاعات بیشتر در مورد این آزمایشات، به آزمایشات تصویربرداری (رادیولوژی) سرطان مراجعه کنید.

اشعه ایکس

اشعه ایکس از استخوان اغلب اولین آزمایشی است که در صورت شک به نوعی تومور استخوانی انجام می شود. تومورها ممکن است به جای solid در عکسبرداری با اشعه ایکس “پاره پاره” به نظر برسند، یا ممکن است مانند سوراخی در استخوان به نظر برسند. گاهی اوقات پزشکان می توانند توموری را ببینند که ممکن است به بافت های مجاور (مانند ماهیچه یا چربی) گسترش یابد.

پزشکان ممکن است به شدت به یک ناحیه غیرطبیعی مشکوک باشند که در عکس اشعه ایکس ظاهر شده است، اما معمولاً برای تشخیص قطعی به بیوپسی (که در ادامه توضیح داده شده است) نیاز است.

بزرگسالان مبتلا به تومورهای استخوانی ممکن است برای مشاهده اینکه آیا سرطان به ریه ها گسترش یافته است رادیوگرافی قفسه سینه انجام دهند. اما اگر سی تی اسکن قفسه سینه (که در ادامه به آن پرداخته شده است) انجام شده باشد، به این آزمایش نیازی نیست.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

اسکن MRI با استفاده از امواج رادیویی و آهنرباهای قوی به جای اشعه ایکس، تصاویر دقیقی از داخل بدن ایجاد می کند، بنابراین هیچ تشعشعی درگیر نمی شود. ماده ای به نام گادولینیوم اغلب قبل از اسکن به داخل ورید تزریق می شود تا جزئیات را بهتر ببینند.

MRI اغلب برای مشاهده دقیق‌تر ناحیه غیرطبیعی استخوان که در عکس‌برداری اشعه ایکس دیده می‌شود، انجام می‌شود. MRI معمولاً می تواند نشان دهد که آیا احتمال وجود تومور، عفونت یا نوعی آسیب استخوانی ناشی از علت دیگری وجود دارد یا خیر.

MRI می تواند به تعیین وسعت دقیق تومور کمک کند، زیرا می تواند مغز استخوان را در داخل استخوان ها و بافت های نرم اطراف تومور، از جمله رگ های خونی و اعصاب مجاور را نشان دهد. MRI همچنین می‌تواند هر تومور کوچک استخوانی را در چند اینچ دورتر از تومور اصلی (به نام متاستاز پرش) نشان دهد. دانستن وسعت تومور هنگام برنامه ریزی برای جراحی بسیار مهم است.

توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن

یکی دیگر از کارهایی که در آزمایش سرطان استخوان انجام می شود CT اسکن می باشد. سی تی اسکن بسیاری از تصاویر اشعه ایکس را ترکیب می کند تا تصاویر مقطعی دقیقی از قسمت هایی از بدن ایجاد کند.

سی تی اسکن معمولاً به اندازه MRI برای نشان دادن جزئیات داخل و اطراف تومورهای استخوان مفید نیست. اما آنها اغلب برای جستجوی گسترش احتمالی سرطان در سایر قسمت های بدن مانند ریه ها، کبد یا سایر اندام ها انجام می شوند.

سی تی اسکن همچنین می تواند برای هدایت سوزن بیوپسی به داخل تومور (بیوپسی سوزنی هدایت شده با سی تی) استفاده شود. برای این آزمایش، در حالی که پزشک سوزن بیوپسی را به سمت تومور حرکت می دهد، روی میز سی تی اسکن می مانید. سی تی اسکن تا زمانی تکرار می شود که نوک سوزن در داخل جرم قرار گیرد.

اسکن استخوان

اسکن استخوان

اسکن استخوان می تواند نشان دهد که آیا سرطان به استخوان های دیگر گسترش یافته است یا خیر، و اغلب بخشی از کار برای افراد مبتلا به سرطان استخوان است. این تست به این دلیل مفید است که می تواند کل اسکلت را به یکباره نشان دهد. اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) که در ادامه توضیح داده شده است، اغلب می تواند اطلاعات مشابهی را ارائه دهد، بنابراین در صورت انجام اسکن PET ممکن است اسکن استخوان مورد نیاز نباشد.

برای این آزمایش، مقدار کمی از مواد رادیواکتیو سطح پایین به خون تزریق می‌شود و به استخوان‌ها می‌رود. یک دوربین ویژه که می تواند رادیواکتیویته را تشخیص دهد، تصویری از اسکلت ایجاد می کند.

نواحی تغییرات استخوانی فعال، رادیواکتیویته را جذب کرده و به صورت “نقاط داغ” روی اسکلت ظاهر می شوند. نقاط داغ ممکن است مناطقی از سرطان را نشان دهند، اما سایر بیماری های استخوانی نیز می توانند همین الگو را ایجاد کنند. برای تشخیص دقیق، آزمایش‌های دیگری مانند عکس‌برداری با اشعه ایکس ساده، اسکن MRI یا حتی بیوپسی استخوان ممکن است مورد نیاز باشد.

توموگرافی گسیل پوزیترون (پت یا اسکن PET)

یکی دیگر از کارهای روتین در آزمایش سرطان استخوان PET اسکن می باشد. برای اسکن PET، نوعی قند رادیواکتیو (معروف به FDG) به خون تزریق می شود. از آنجایی که سلول های سرطانی در بدن به سرعت در حال رشد هستند، مقادیر زیادی قند را جذب می کنند. سپس یک دوربین ویژه تصویری از مناطق پرتوزا در بدن ایجاد می کند. تصویر مانند سی تی اسکن یا ام آر آی جزئیات ندارد، اما اطلاعات مفیدی در مورد کل بدن ارائه می دهد.

اسکن PET می تواند به نشان دادن گسترش سرطان استخوان به ریه ها، استخوان های دیگر یا سایر قسمت های بدن کمک کند. همچنین می توان از آنها برای مشاهده اینکه سرطان چقدر به درمان پاسخ می دهد استفاده کرد.

بسیاری از ماشین ها می توانند همزمان PET و CT اسکن (PET/CT scan) انجام دهند. این به پزشک اجازه می‌دهد مناطق با رادیواکتیویته بالاتر در اسکن PET را با ظاهر دقیق‌تر آن ناحیه در سی‌تی اسکن مقایسه کند.

3. بیوپسی برای تشخیص سرطان استخوان

نتایج آزمایش‌های تصویربرداری ممکن است قویاً نشان دهد که فرد مبتلا به سرطان استخوان است، اما نمونه‌برداری (برداشتن قسمتی از ناحیه غیرطبیعی و بررسی آن در زیر میکروسکوپ و سایر آزمایش‌های آزمایشگاهی) معمولاً تنها راه برای اطمینان است.

اگر تومور به احتمال زیاد سرطان اولیه استخوان باشد، بسیار مهم است که بیوپسی توسط پزشکان مجرب در درمان تومورهای استخوانی انجام شود. در صورت امکان، بیوپسی و درمان جراحی باید با هم برنامه ریزی شوند و همان پزشک باید هر دو را انجام دهد. برنامه ریزی مناسب بیوپسی می تواند به جلوگیری از عوارض بعدی کمک کند و ممکن است میزان جراحی مورد نیاز بعدا را کاهش دهد.

گاهی اوقات، نوع اشتباه بیوپسی می‌تواند باعث شود جراح بعداً تمام سرطان را از بین ببرد، که ممکن است به جراحی گسترده‌تری نیاز داشته باشد. همچنین ممکن است خطر گسترش سرطان را افزایش دهد. در رابطه با آزمایش سرطان بیشتر بخوانید.

نوع بیوپسی انجام شده بر اساس این است که آیا تومور خوش خیم (نه سرطانی) یا بدخیم (سرطان) به نظر می رسد و دقیقاً چه نوع توموری است (بر اساس آزمایش های تصویربرداری، سن بیمار و محل تومور). برخی از انواع تومورهای استخوانی را می توان از نمونه های بیوپسی سوزنی تشخیص داد، اما نمونه های بزرگتر (از نمونه برداری جراحی) اغلب برای تشخیص انواع دیگر مورد نیاز است. طرح هایی برای برداشتن کل تومور در طول بیوپسی نیز بر نوع بیوپسی انجام شده تأثیر می گذارد.

بیوپسی سوزنی

برای این بیوپسی ها، پزشک از یک سوزن توخالی برای برداشتن نمونه کوچکی از بافت از تومور استفاده می کند. نمونه‌برداری معمولاً با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود. در برخی موارد، بیمار ممکن است به آرامبخش یا بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد.

اغلب، پزشک می تواند سوزن را با تشخیص ناحیه مشکوک در صورتی که نزدیک سطح بدن باشد نشانه بگیرد. اگر تومور به دلیل عمیق بودن بیش از حد قابل لمس نباشد، پزشک می‌تواند با استفاده از یک آزمایش تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن، سوزن را به داخل تومور هدایت کند. این نوع بیوپسی های هدایت شده با تصویر معمولاً توسط یک پزشک رادیولوژیست انجام می شود.

2 نوع بیوپسی سوزنی وجود دارد:

• بیوپسی با سوزن مرکزی از یک سوزن بزرگ برای برداشتن یک سیلندر بافت استفاده می کند. این رایج ترین نوع بیوپسی سوزنی است که برای تومورهای استخوانی استفاده می شود.
• بیوپسی با سوزن ظریف (FNA) از یک سوزن بسیار نازک در انتهای سرنگ برای مکیدن مقدار کمی مایع و برخی سلول‌ها از تومور استفاده می‌کند. این نوع بیوپسی معمولا برای تومورهای استخوان مفید نیست، زیرا سوزن کوچکتر ممکن است نتواند از استخوان عبور کند. و حتی اگر بتوان آن را انجام داد، ممکن است نمونه کافی برای آزمایش دریافت نشود. اما FNA گاهی اوقات می تواند برای بررسی نواحی غیر طبیعی در سایر قسمت های بدن از نظر سلول های سرطانی مفید باشد.

بیوپسی جراحی (باز)

برای این نوع بیوپسی، پزشک (معمولاً یک جراح ارتوپد) پوست را برش می دهد تا به تومور برسد. اگر فقط یک تکه از آن برداشته شود، بیوپسی برشی نامیده می شود. اگر کل تومور (نه فقط یک قطعه کوچک) برداشته شود، به آن بیوپسی اکسیزیونال می گویند.

این بیوپسی ها اغلب در اتاق عمل با بیمار تحت بیهوشی عمومی (در خواب عمیق) انجام می شود. آنها همچنین می توانند با استفاده از یک بلوک عصبی که ناحیه بزرگی از بدن را بی حس می کند، انجام شود.

باز هم، مهم است که بیوپسی توسط یک متخصص تومورهای استخوانی انجام شود، در غیر این صورت ممکن است بعداً به مشکلاتی منجر شود. به عنوان مثال، اگر تومور روی بازو یا پا باشد و بیوپسی به درستی انجام نشود، ممکن است شانس نجات اندام را کاهش دهد. در صورت امکان، برش برای بیوپسی باید از طول در امتداد بازو یا پا باشد. کل اسکار بیوپسی اصلی نیز به احتمال زیاد نیاز به برداشتن خواهد داشت، بنابراین ایجاد برش بیوپسی به این ترتیب به این معنی است که بعداً بافت کمتری باید برداشته شود.

4. تست های آزمایشگاهی برای تشخیص سرطان استخوان

آزمایش نمونه های بیوپسی

تمام نمونه های برداشته شده توسط بیوپسی برای تشخیص سرطان استخوان به پاتولوژیست (پزشک متخصص در آزمایشات آزمایشگاهی) فرستاده می شود تا با میکروسکوپ بررسی شود. در صورت مشاهده سلول های سرطانی، انواع دیگری از آزمایشات آزمایشگاهی نیز ممکن است برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نوع دقیق سرطان استخوان انجام شود.

پاتولوژیست همچنین بر اساس ظاهر سلول های تومور، درجه ای را به سرطان اختصاص می دهد، که معیاری است برای سنجش سرعت احتمال رشد و گسترش آن. سرطان هایی که تا حدودی شبیه بافت استخوانی طبیعی هستند با درجه پایین توصیف می شوند (و تمایل به رشد آهسته تر دارند)، در حالی که سرطان هایی که بسیار غیر طبیعی به نظر می رسند درجه بالا نامیده می شوند.

آزمایشات خون

یکی از کارهای لازم برای آزمایش سرطان استخوان آزمایش خون می باشد. آزمایش خون برای تشخیص سرطان استخوان مورد نیاز نیست، اما ممکن است پس از تشخیص مفید باشد. به عنوان مثال، سطوح بالای مواد شیمیایی در خون مانند آلکالین فسفاتاز و لاکتات دهیدروژناز (LDH) می تواند نشان دهد که سرطان ممکن است پیشرفته تر باشد.

آزمایش‌های دیگری مانند شمارش سلول‌های خون و آزمایش‌های شیمیایی خون قبل از جراحی و سایر درمان‌ها انجام می‌شوند تا احساس سلامت کلی فرد را به دست آورند. این آزمایش‌ها تحت عنوان آزمایش سرطان خون همچنین می‌توانند برای نظارت بر سلامت فرد در زمانی که تحت درمان‌هایی مانند شیمی‌درمانی هستند، مورد استفاده قرار گیرند.

2- مرحله و درجه بندی سرطان استخوان

پس از تکمیل این آزمایشات، می توان به شما گفت که سرطان استخوان در چه مرحله و درجه ای قرار دارد. مرحله بندی توصیفی است از میزان گسترش سرطان و درجه بندی توصیفی از سرعت احتمال گسترش سرطان استخوان در آینده است.

یک سیستم مرحله بندی پرکاربرد برای سرطان استخوان در بریتانیا از 3 مرحله اصلی استفاده می کند:

• مرحله 1 – سرطان درجه پایین است و به خارج از استخوان گسترش نیافته است
• مرحله 2 – سرطان هنوز فراتر از استخوان گسترش نیافته است، اما درجه بالایی دارد
• مرحله 3 – سرطان به سایر قسمت های بدن مانند ریه ها گسترش یافته است

اکثر موارد تشخیص داده شده در آزمایش سرطان استخوان مرحله 1 و برخی از سرطان های استخوان مرحله 2 شانس خوبی برای درمان دارند.

متأسفانه، درمان سرطان استخوان مرحله 3 دشوارتر است، اگرچه درمان می تواند علائم را کاهش داده و گسترش سرطان را کند کند.